Tvítugur

Ég vaknaði í morgun við vondan draum
og viðtökur enn óútskýrðar;
Því örlögin höfðu tekið í taum
minnar tindrandi æskudýrðar.

Ég teygði úr mér þegar loks tími til vannst
og tók svo upp afmælispakkann
En stírurnar nuddandi stöðugt mér fannst
ég standa við grafarbakkann.

Minn (fyrrum!) Adónislíkami flengingu fær
af fótunum sést ekki mikið;
Því bumban mín lafir langt niðrá tær
og leikur við sköflungaspikið.

Ég veit ekki hvers konar kvaðir ég hef
né hverjum það er að þakka
að nefhárin kæfa mitt kröftuga nef
og kollvik ná aftan á hnakka.

Með hrukkurnar, versnandi gláku og vömb
voru það mistök að fæðast.
Oft mínir foreldrar, ungir sem lömb,
að mér í sífellu hæðast:

"En svona er eðlilegt," segja þeir,
"þú sérð hvað þér er að hraka."


-Það ætti að henda mér inn á Eir
og yngja mig þannig til baka.