Lofkvæði

Margir eiga skilið lofkvæði, en fáir þó meir en Þórarinn Sigurðsson, núverandi inspó, sem verður nú kveðið um. Óskar undirritaður honum alls hins besta heima á Fróni.


Ég skipstjóra þekkti sem Þórarinn hét
á þrímastra skólafleyi
sem hlaðið af vistum úr höfninni lét
á hægviðris sumardegi.

Á sjónum það dveldi í um það bil ár
þá ætti það heim að venda
því skipstjórinn þótti of klókur og klár
til að kunngjöra heimsins enda.

Þar hásetar starfa, auk stýrimanns
sem stendur þar vaktina í miðið
(ef kæmi eitthvað fyrir kænuna hans)
og kokkur sem eldar í liðið.

Skipstjórinn gerir sér grein fyrir því
hve grimmlyndur Ægir sig heldur.
Ei hættir á neitt, slái harðbakkann í
og hrynji á þá ís eða eldur.

En hörð eru örlög á hættunnar sjó
því hrakviðri fljótt verður gefið
Þórarinn sig undir þrumurnar bjó
og þögull svo fær sér í nefið.

Brátt verður allt skipið sem skjálfandi agn
og sullast á dekkið heilt lón inn
En skipstjórinn mælir út öldunnar magn
og Mozart svo setur á fóninn.

Hinir á þilfari þræta um hvort
að þetta sé rétt sem þeir geri
Það dróst að koma með djúpsjávarkort
ef dallurinn steytti á skeri.

Möstrin nú svigna sem mauksoðin strá
og má ekki neitt út af bera
en hugmynd í kollinum kviknar þá
um hvernig það skal síðan gera.

Hans elja er þrotlaus, hans augnaráð beitt
hann aldrei má glata trúnni
og svo meðan hinir suða út í eitt
þá situr hann hugsi í brúnni.

Loks sést hann á dekki og segir sinn hug
þá samstundis hinir þagna.
Hann fremri er öllum í festu og dug
(og fyrningu enskra sagna).

Þá grípur hann stýrið og beygir af braut
þó brotsjónum seint myndi linna
því einhvern veginn í huga hans hlaut
hann réttu leiðina að finna.

Svo áhöfnina hann leiðir í land
úr logandi öldunnar bræði.
Hans ráð hafa aldrei siglt í strand
þótt sjórinn hann stundum hræði.

Það hreystiverk ei gleymist glatt
og glæðir hann hetjuljóma
þó renni það burtu helst til hratt
í hafsjó doða og dróma.

Hið lífsglaða æskufjör ber hann til blóðs
er við busana stígur hann dansinn
og verði þér, Þórarinn, viskan til góðs
og verndi þig lárviðarkransinn.