Til Kristins Ármannssonar

Í fjórða bekk er fullt af nýjum hlutum
sem finnast mörgum hugleiknir í bland
Sokkabandsins sérstaklega nutum
og sextán skáldin ortu um sitt land.

Í seinni tíð er sé ég einkunn lága
og skríð um vorið heimskur eins og tröll
Þá vil ég minnast bókarkornsins bláa
sem bar mig oft í svefnsins draumahöll.

Skræða sú er skrýtnum kostum búin
og skilja sumir ekkert henni í.
En fyrir aðra telst hún vera trúin
á tilveru sem lifnar við á ný.

Þar fornir tímar tala við manns hjarta
þó tyrfið málfar oft þar geti sést
Vitna má í viskumola bjarta
og vísdóm líkt og ferrum durum est.

Fyrstu beyg. fengum við að glósa
og fornöfn eitt af öðru stigu á stokk;
rosa, rosam, rosae, rosae, rosa
og hic, hanc, huius, huic, hoc.

Eitt er það sem breikkar sagnabrunninn
og birtist oss sem tákn frá himnum sent
að ojb. frá rótum sínum runninn
reynist vera pass. í deponent.

Ýmsar villur urðu til af slysni
einkum eftir gleðskap frá í gær.
En eitt er víst að kenningar í Kristni
komast hinum boðorðunum nær.

Mitt skap er nú sem sjórinn öldur ýfi
ég engist um og reyti burt mitt hár
því eintakið af latínunnar lífi
ég lét í skiptum fyrir viskítár.

Hvar sem bókin kann að vera núna
hún kveikja má í lesandanum von
Mín eftirsjá er að ég missti trúna
á þér, kæri Kristinn Ármannsson.