Kominn aftur til Kína

Klukkan er að verða hálfellefu og ég sit á þvældum bakpoka á lestargangi á leiðinni til Nanjing. Í gær komst ég loksins til höfuðborgarinnar og náði einum af síðustu miðunum daginn eftir. Það eru eiginlega fjögur farrými á lestum í Kína; fyrsta farrými samanstendur af mjúkum rúmum í lokuðum lestarklefa – síðan eru það hörðu beddarnir í opnum rýmum sem minna frekar á skjalaskápa en vistarverur fyrir fólk. Þar næst eru sæti, nokkuð sem er sosum ásættanlegt því lestarferðir í Kína taka oft átta tíma og jafnvel lengur – og að lokum er hægt að kaupa sér fyrir spottprís pláss á ganginum þar sem maður getur hímt með öðru fólki sem hafði ekki efni á betra farrými. Ég var nógu vitlaus að kinka kolli þegar konan í sölubásnum sagði mér að hörðu beddarnir væru fullir og hér er ég því niðurkominn.

Á miðanum mínum stendur að ég eigi að vera í vagni fjórtán og síðan fyrir aftan eru tvö tákn – tian og zuo. Ég þekki þau bæði – tian þýðir himinn og zuo er sæti, en því miður þýddi það ekkert himnasæti heldur þvert á móti. Það er svo þröngt hér að ég þarf eiginlega að kúra upp við miðaldra kínverska konu sem var nógu forsjál að velta ruslatunnunni á hliðina og sitja þar – á hinni hliðinni liggur þétt uppi við mig einn af kínversku farandverkamönnunum með allar eigur sínar í litlum strigapoka og reykir.

Ég þarf að standa upp í hvert skipti sem lestarvörðurinn ekur rjúkandi matarvagninum framhjá. Lestin kemst ekki til Nanjing fyrr en klukkan átta í fyrramálið – þetta verður svefnlítil nótt. Ég veit ekkert hvar ég mun gista þegar ég kemst á leiðarenda, og heldur ekki hvaða íbúð ég mun hafa í vetur, hvernig hún er, eða með hverjum ég mun leigja (leigji ég þá með einhverjum, þ.e.)

Uppfært: Húrra, önnur miðaldra konan sem sat á ruslatunnunni prílaði upp á vaskborðið og lúrir nú þar upp við spegilinn og hin kerlingin bauð mér sæti á hörðum málminum, sem er algjör lúxus miðað við kenginn sem ég var kominn í. Klukkan er nú að verða fjögur um nóttina og ég er enn glaðvakandi. Á móti mér er verkamaður sem er lamaður öðrum megin og rýkur við og við upp með andfælum og öskrar eitthvað yfir vagninn (nei, þetta er heldur ekki grín).

Uppfært 2: Ég náði um hálftíma blundi og sit nú á hótelherbergi í Nanjing – hugsa sér, það er meira að segja nettenging! Ég verð að skella einhverju inn áður en ég fer að sofa, klukkan er að verða tólf á hádegi. Kínversk stjórnvöld hafa aftur lokað fyrir blogspot, en ekki blogger síðuna þar sem ég skrifa færslurnar, svo ég get sett nýtt efni inn á síðuna en ekki skoðað það. Það er því leitt að heyra hve mörg komment eru komin á miðlafærsluna sem ég á eftir að svara – en vonandi kemur það allt í tæka tíð.

Tregafullar kveðjur til frónsins

Kristján