Taktu maður vara á þér.

Og tíminn líður, trúðu mér. Þann 29. ágúst flýt ég til Kína og mun búa í Nanjing næsta veturinn. Sumarið hefur liðið ótrúlega hratt á Íslandi og það alltof hratt því þetta er besta sumar sem ég hef nokkurn tímann upplifað. Þessi færsla er tileinkuð ákveðinni manneskju sem á þátt í því. Sú manneskja verður tvítug 27. ágúst, tveimur dögum áður en ég fer út.



Hana hef ég þekkt alltof stutt en mun þekkja alla mína ævi; þangað til það verður komið árið 2060 og ég þarf ekki að blogga lengur með því að pikka inn á tölvu heldur eitthvað allt annað og ég þarf ekki að hringja í Þóru lengur með því að ýta á símatakka.

Það veit ég fyrir víst þegar sú manneskja ætlar að fórna heilum jólum og fljúga ein síns liðs í fullkominni óvissu alla leið til Kína bara til þess að heimsækja mig. Þvílík önnur eins geðveiki. Síðan var ég fullkomlega sannfærður þegar hún sagðist meira en tilbúin í að þola einn vetur með kærasta átta þúsund kílómetra í burtu sem vaknar í skólann þegar hún fer að sofa. Kínverjarnir reka upp stór augu þegar ég sýni þeim þessa mynd í veskinu, hlæja síðan að rauða hárinu og segja mér hvað ég sé stálheppinn.